Portret: Christine Defraigne

Christine Defraigne (MR) is de nieuwe voorzitster van de Senaat. Lees haar portret.

Félicitation à Christine Defraigne, présidente du Sénat! #begov #MRBe

— Charles Michel (@CharlesMichel75) October 10, 2014

Christine Defraigne (52) treedt in de voetsporen van haar vader Jean die in de jaren tachtig van de vorige eeuw Kamervoorzitter was. Zij wordt de nieuwe Senaatsvoorzitster. Na Sabine de Bethune (CD&V) en Anne-Marie Lizin (PS) is ze de derde vrouw op de voorzitterstoel van de Hoge Vergadering.

Christine Defraigne haalt een diploma rechten aan de universiteit van haar thuisstad Luik. Ze start haar carrière op het kabinet van het liberale kopstuk en vicepremier Jean Gol, aan de zijde van een andere Luikenaar, Didier Reynders. In 1988 raakt ze verkozen in de Luikse gemeenteraad. In 1991 doet ze een gooi naar een parlementszitje, maar dat lukt niet. Pas in 1999 raakt ze in het Waals parlement, als opvolgster van Michel Foret, die minister geworden is. In Namen laat ze zich opmerken in de Luikse dossier en meer bepaald de staalindustrie.

In juni 2003 wordt Defraigne ook gemeenschapssenator en mag ze de MR-fractie leiden. Ze werpt zich op de bio-ehtische dossiers en justitie. Zo is ze één van de medeondertekenaars van het wetsvoorstel voor de uitbreiding van euthanasie naar oordeelsbekwame minderjarigen, dat met een wisselmeerderheid werd goedgekeurd in juni 2013.

In juni 2009 haalt Defraigne bij de regionale verkiezingen de tweede score in Luik na stemmenkampioen Michel Daerden (PS). In oktober van dat jaar wordt ze echter gewipt als fractieleidster in de Senaat na kritiek op haar vroegere collega-kabinetsmedewerker Didier Reynders, die de functies van partijvoorzitter en vicepremier cumuleert. Ze wordt opgevolgd door Dominique Tilmans. Dat is de eerste episode van een harde interne strijd binnen de MR tussen de clan-Reynders en de clan-Michel. In december 2011 wordt Defraigne opnieuw fractievoorzitster.

Binnen de partij geldt Christine Defraigne als een aanhangster van een sociaal liberalisme, dat er in 1999 voor zorgde dat de liberalen onder leiding van Louis Michel opnieuw in de meerderheid geraakten op federaal en regionaal vlak. (Belga)